Ndodh te shfletosh kujtimet ,te perlotesh nga ato biseda dhe te shikosh ndryshimet qe koha ka rezervuar. te perjetosh ate te ashtuquajturen Deja-vu . Ndoshta te rikujtosh persona qe tashme jane bere te panjohur , dhe te shikosh rezultatin e njerezve te rinj qe kane hyre ne jeten te tende. Ndodh te kujtosh ngjarje qe do te doje ti perjetoje serish , apo nga ato ngjarje qe nuk do ti harrosh kurre per shijen e hidhur qe kane lene pas. Ndodh te humbesh sensin e kohes dhe te zhdukesh gjithcka nga mendja e shqetesuar nga qetesia.Ndodh te rihapesh ato kartolina , letra , mesazhe e fotografi dhe te ndjesh mall per ate kohe kur gjithcka ishte e pafajshme , naive . Mund te gjesh formula qe deri dje nuk i ke zberthyer dot , ndodh te jesh duke lundruar neper endrra , ndodh te jesh i ulur diku dhe duke menduar thelle . Mund te shkruash gjate , por nuk do mund ta pershkruash kurre ate qe ne te vertete ndjen . Erresira dhe misteri i nates , kur thuajse te gjithe jane ne gjumin e dyte , behet me e kendshme kur nje melodi perplaset lehte me kujtimet dhe krijon nje perzierje shpirterore qe te ben te udhetosh edhe pse qendron ne nje vend . Sheh fytyren e kohes se si ndryshon njerezit . Te ben te shohesh perparimin , te ben te perlotesh kur mendon se cfare ka patur ajo kohe , e cfare ka tani. Mendon veten ne ate kohe per shembull kur ke qene femije apo ne fazen e rritjes dhe tani gjithcka ka marre fund . Sepse eksperienca te ka skalitur , te ka dhene formen e duhur per te qene dikushi ose askushi. Kohet ndryshojne , njerezit ndryshojne , kujtimet veniten , pluhurosen , por nuk shuhen kurre. Ndonjehere te mblidhet nje lemsh ne fyt , dhe thjesht do te qash por nuk dalin lote , sepse koha te ka bere me te forte . Te ka shnderruar ne nje dicka qe sa vjen dhe ndjen me pak . Por sidoqofte nje pike loti bie ne ate faqen e thare nga malli per dike , per dicka , apo per asgje. Te vjen te ulerasesh me te madhe dhe te pyesesh pse koha shkon kaq shpejt , por pergjigjja nuk do vije asnjehere. Jane thjesht ato fantazma qe nuk gjejne qetesi ne asnje cep te shpirtit , te stermundojne , te bejne te shperqendrohesh , dhe ne fund te perkundin ne ate butesine e jastekut per te te hedhur ne deterat e thella te endrrave .Ndoshta asgje nuk ka kuptim , ndoshta eshte dicka e kote , mbase shpresa na genjen duke na goditur me shpullat djegese , por shpirti yt qendron , ashtu duke u rropatur e here duke fluturuar . Behet gjithcka kaq e turbullt ne nje pike saqe nuk e di ne duhet te kthehesh pas apo te ecesh perpara, je ne ate rrugen ku hapat mund ti hedhesh si do ti , por sipas rrjedhes , sipas atij lumi qe quhet jete.
